Son -dedik ama bitmedi-

Bu blog burada bitiyor, amacım, oralara gidecek olanlara bir fikir vermek idi. Gezdiğim yerlerin özelliklerinden çok, nasıl gidilir, nerde yatılır, kaç paraya mal olur gibi şeyleri yazdım. Zaten Internet’te bol miktarda olan turistik rehberlerden bir tane daha yapmak istemedim. Çok merak eden gider görür, yoksa şöyle muhteşem bir tapınak var, yok üç kulesi, iki kubbesi var demenin çok bir anlamı yok.

Buraya yazdığım fiyatlar ortalama, her zaman daha ucuzu ve pahalısının olacağını unutmayın. Biz çoğu zaman biraz lükse kaçtık, mesela Bangkok’ta 850B’a da kaldık, ama 750B, 500B, 400B’a da kaldık… Ve bunlar iki kişi fiyatı… Yani adam başı 7-8 lira geceliğine vererek kalınabilir.

Giderken, fazla tişört, fazla ayakkabı, diş fırçası, şampuan, sinek-savar, ilaç vs. gibi hiçbir eşya götürmeye gerek yok, her şey her yerde var ve üçte bir fiyatına. Benim fikrim ucuza oradan alınacak ufak bir fotoğraf makinesi dışında hiç bir elektronik eşya taşımamak lazım. Biz götürdük, problem oldu. Her yerde İnternet ve ucuza Skype telefonu var.

Yemek konusunda çok tutucu iseniz, her yerde batı yemekleri var, yoksa bir pazar ya da süpermarket işinizi görür.

Bu gezdiğimiz üç ay boyunca, Avustralyalı, İsrailli, Alman, Fransız, İngiliz bir çok insanla karşılaştık. Malesef sadece bir Türk ile yolumuz keşişti. Bence bu 70 milyonluk bu ülke için utanç vesilesi ama burada herkes kafasını kuma gömmüş devekuşu gibi yaşadığından bunu anlayacak durumda değil. Bu para meselesi değil, döndükten sonra bunu anlatmaya çalıştım ama en azından benim çevremde kimse pek anlamak istemedi. Engin Ardıç bu konuda güzel bir yazı yazmış, ne de olsa yazar daha iyi anlatıyor… Bize göre dünyanın öbür ucu Borneo adasının Sabah eyaletinde tam aynı şeyleri düşünürken bu yazıyı okumak bayağı hoşuma gitti… O nedenle bazı bölümlerini aşağıya koydum.

Hep kafamı kurcalar: Yeterince parası ve zamanı da olan Türk vatandaşı, yurt dışına çıkmaktan neden kaçınır?  Yok, “Alamanya’ya” akraba ziyaretinden sözetmiyorum. Yalnızca gezmek ve görmek için…

Merak mı etmez, bunu gereksiz masraf olarak mı algılar, “lisan bilmediği” için oralarda zor duruma düşmekten mi çekinir, neden?

Yoksa “yurdum insanının” temel özelliklerinden biri mi bu? Bilmemek, ve öğrenmeyi de reddetmek!…

Üç yüz, beş yüz liraya turlar var, hamal olsan biriktirirsin, başına da rehber veriyorlar, “gâvurca” konuşman gerekmez, kahvaltı mahvaltı da çıkıyor, üç gün kuru ekmek yesen ölmezsin, git, gez, gör, ı ıh… Hepten yok yoksul değilsen her yıl bir başka ülkeye gider, Avrupa’nın tozunu atarsın. Biz sana Maldiv Adaları’nda maymun kovala demedik ki…

Hayır. Köylü “gurbete” gider ancak, ucunda kazanç yoksa serüvene atılmaz. Gurbete gidilir, para biriktirilir, günün birinde de “kesin dönüş” yapılır. O parayla taksi plakası alınır. Yurt dışı, budur.

Dün okuduğum bir araştırmaya göre, yurt dışına çıkan Türk vatandaşlarının sayısı, on yılda ikiye katlanmış. Dört buçuk milyon turist sayımız, dokuz milyona ulaşmış. Çünkü bu dokuz milyonun iki milyondan fazlası “ticari amaçlarla” yurt dışına çıkıyormuş, iki milyon kadarı da “Alamancı” akrabası. Oysa 82 milyonluk Alman nüfusunun 60 milyonu dünyayı gezmiş…

Paranız mı yok? Yemeyin beni, apartman dairesi almaya, araba almaya, ya da yastık altına koymaya parayı nereden buluyorsunuz? Olsun, ben parası olmayana da “gerekirse ceketini sat, yurt dışına çık” diyorum. Kapıkule’den çık, üç kilometre yürü, dön gel. Bodrum’dan motora bin, İstanköy’de yemek ye, gel.

Göreceksin dünyan nasıl değişecek… Ufkun nasıl açılacak…