Delhi’ye varış

Uçak altı saat rötarla gecenin birinde kalktı. Danışma aslında uçağın hazır olduğunu, Yeni Delhi havaalanında bulunan yoğun sis nedeniyle beklediğimizi söyledi. Ama İnternet’ten baktım, bazı uçaklar Delhi’ye iniyorlardı. Bu durumlarda kim doğru söylüyor pek bilinmiyor. Daha sonra uçakta hostesler de sis nedeniyle geciktik dediler. Haklı olabilirler çünkü Delhi’ye inince havaalanında gözüme çarpan ilk şey sis sorunuyla ilgili broşürler oldu. Ayrıca, koca Hindistan’da büyük Airbus’ların inebileceği sadece üç havalimanı var. Yeni Delhi, Mumbai ve Kalküta. Pilotlar temkinli davranmış olabilir.

Havaalanında, pasaport kuyruğunda, tam arkamda iki İspanyol kız duruyordu, biri daha önce buralarda epey dolaşmış. Benim gibi Pahar Ganj’a gidiyorlardı. Pre-paid, ön ödemeli taksiyi paylaşalım teklifini yaptım, kabul ettiler. Taksi gişesindeki adam aynen Arzu’nun dediği gibi paraları bir alıp bir verip, kafamızı karıştırmaya çalıştı ama başaramadı. Aslında ilk gişeyi geçince, biraz ileride, üç tane daha gişe var ve daha düzgün gözüküyorlar. Taksi Arzu’nun yazdığı gibi 280 Rupi, yaklaşık 10 lira.

Pahar Ganj

Dışarı çıktık, motordan bozma taksiyi bulduk ve yola koyulduk. Yolda metro çalışması var, her yer inşaat. Biraz gittik, bizim taksi teklemeye başladı. Yolda üç kez tamir molası verip Pahar Ganj’a ulaştık. Adı taksi olan araç tüm minyatür ebatlarına rağmen kanalizasyon kazısı ve kalabalıktan caddeye giremedi ve bizi yolun başında bıraktı.

Benim kalacağım yer belli idi. Kızlar ise bir iki yere baktılar, sonunda “bana güvenip” benimle The Down Town otele geldiler. Tam Arzu’nun tarif ettiği gibi Rebook mağazasının karşı dar sokağında. Odaya 250Rs’e verdim. Kızlar, daha geniş bir tanesine 300 ödediler.

Şehirde gezinme

Saat bir buçuk olmuştu, dışarı çıktım ve sokağı tren istasyonu tarafına doğru arşınlamaya başladım. Hemen ot ve benzeri mamulleri satan elemanlar peydah oldular, onları savuşturdum ama bir acentacıya yakalandım. Biraz da fiyatları görmek istiyordum. Hepsi, özel “teksi” ile “Jaipur, Agra ve sonrası trenle Varanasi” satmak istiyorlar. Aslında iyi de fiyat verdiler, bir tanesi 235 euroya kadar indi. Buna beş, altı gün boyunca “Altın Üçgen” denilen bölgedeki oteller, özel taksi ve tüm ziyaretler dahil.

Sokaklarda dolaşırken orak-çekiçli bayrakları ile gösteri yapan komünist bir gruba denk geldim. Tam fotoğraf çekiyordum, bir tanesi gülerek bayrağı kapattı ve “çekme, bizim için tehlikeli” dedi. Orada polisler de kolaylıkla fotoğraflarını çekebilirler, neden tehlikeli anlamadım. Fazla sorgulamadan “tamam” dedim, yoluma devam ettim.

Hanutçulardan biri “devlet turizm ofisi” diye Connaught Meydanı yakınlarında bir acenteye götürdü, oradan çıkınca Naş isimli bir başka hanutçu peşime takıldı, onunla da iki acente gezdik. En sonunda Naş baktı olmuyor, Harun isimli bir şoför buldu, Harun ile ertesi gün Delhi turu için 500Rs’e (18 lira kadar) anlaştım. Sonra bir saatten fazla yürüyerek mahalleme döndüm.

Pahar Ganj’da bir ileri, bir geri, iki tur attıktan sonra herkes “Turkish” olduğumu öğrendi. Tüm hanutçular da hemen “Keşmirli ve Müslüman” oldular. Bu bizim Sultanahmet hanutçularının Katalanlara ve Basklılara Kürt, Madridlilere Türk olmaları gibi bir şey sanırım.

Şimdi gelelim esas konuya; rivayet odur ki, bu Hindistan memleketi dehşet pis ve kokar “imiş”, araçlar sürekli korna çalarlar, gürültü dayanılmaz “imiş”.

Şu ana kadar gördüklerim

Korna çalma konusunda, araçların arkasında “Horn Please” yazmasına rağmen, Vietnamlıların tırnağı bile olamazlar. Pislik; eh işte, Kamboçya, Vietnam falan gibi, belki daha az, belki çok… Koku, vallahi ben geçen seneden şerbetlendim galiba, daha hiç kokmadı. Açıkcası burası bana kafamda canlandırdığımdan daha “temiz” geldi.

İlk gün izlenimleri böyle… (İnternet kafede klavye ayarını Türkçe yaptım, harfleri bir şekilde tutturuyorum. Yani bu sene blogu yazarken, ı, ş ve ğ’den taviz vermiyorum)