Dün gece saat 22 gibi bir kaç tanıdıkla vedalaşıp, gün olur da gelirseniz, Varanisi’de kalmanız için tavsiye edebileceğim Schanti Guesthouse’dan çıktık. Klasik rikşacı muhabbetinden sonra istasyona vardık. Varanisi tren istasyonu kelimelerle anlatılacak gibi değil. Tıklım tıkış, insanlar yerlerde uyuyor, oturuyor, bizleri meraklı gözlerle izliyor. Maymunlar çatıda dolaşıyor, arada bir aşağılara iniyor. İstasyonda diğer bulunduğum istasyonların aksine, hiç bir bilgi verecek ekran vesaire bulunmuyor. Ortalıkta görevli falan da yok. Eski bir tabelada bizim tren numarasını 1.peron olarak gösteriyor. Sürekli anonslar yapılıyor ama anlamak ne mümkün. Ama haklarını yemeyelim, panoda asılı tren listelerinde isimlerimizi buluyoruz.
İstasyonda ilk olarak, ufak bir köye İngilizce kursuna gelen İspanyol Carlos ve yolda tanıştığı İsviçreli bir hatun ile tanıştık. Sonra yavaş yavaş kalabalıklaşmaya başladık. Yalnız dolaşan bir İspanyol kız, Bir İngiliz, Japon, Avustralyalılar… Sırt çantalarını ortada birleştirip bekliyoruz. Yaklaşık bir saat gecikme sonrası, gruptan biri trenin 2. perona yanaşacağının anons edildiğini anlıyor, apar topar üst geçite hücum ediyoruz. Biz merdivenleri inerken tren perona giriyor. Neredeyse son anda kendimizi trene atıyoruz.
Arzu ile altlı üstü yan ikilide bulunan yataklarımıza yerleşip, sırt çantalarımızı, buralılar gibi koltuğa zincirleyip, trenin tıngırtısıyla uykuya dalıyoruz.
Sabaha doğru, güneşli bir havada, iki saat gecikme ile Satna istasyonuna vardık. Bu tren işlerinden benim anladığım, trene ilk istasyondan biniyorsanız zamanında kalkıyor. Ama ara bir istasyonda iseniz, geldiği yolun uzunluğu ve uğradığı istasyon sayısına göre gecikme zamanını artıyor. Arjantinli Leo anlattı; geçen günlerde iki İspanyolun treni tam 21 saat gecikmiş, onlarda nöbetleşe uyuyarak istasyonda beklemişler.
İstasyona son otobüsü kaçırmadan varıyoruz, ama birisi adam başı 200 rupiye altı kişiyi ciple taşımayı teklif ediyor. Grubumuz daha kalabalık, bu arada bir başkası ufak Tatası ile yine 200’den 4 kişi alırım diyor. Pazarlıklar başlıyor, adamlar fiyatı inmiyor, çoğunluk otobüse gitmeye karar veriyor. Otobüs 100 rupi civarı ama 120 kilometreyi 4 saatte gidiyor. Cipciler 4 kişi kalıyor, Fransız çocuk bize bakıyor tamam diyoruz. Altı kişi, temiz bir Chevrolet ile yola çıkıyoruz. 2 saatte Khajuraho’ya varıyoruz. Şoför şehre girişte bir polise “park parası” adında bir ödeme yapıyor ama ne fiş var ne bir belge.
Khajuraho’da her zamanki gibi etrafımızı sayı olarak az olsa da bir hanutçu topluluğu sarıyor ama burada işler kolay, aradığımız yer, Hotel Zen hemen yan tarafta. Biraz lükse kaçıp 400 rupiye (15TL) küvetli geniş, önü verandalı bir odada karar kılıyoruz.
Khajuraho, üzerinde erotik kabartmaların bulunduğu tapınakları ile meşhur. Bu tapınaklar biraz kıyıda köşede kaldığından bu zamana kadar bozulmadan, istilacıların yıkımına uğramadan gelmişler. Şu an yaklaşık on bin kadar bir nüfusu olan bu ufak bir kasaba, tamamen turizmden yaşıyor. Ama bu sene işler kötü. Mumbai olaylarından sonra turistler buralardan elini ayağını çekmiş. O yüzden cadde de şöyle sakin iki adım atılmıyor. Herkes dükkanına davet ediyor. Otele yerleştikten sonra dışarı çıkıp bir tur atıyoruz. Yarım saatte bütün kasabayı dolaşıyoruz. Tapınakların asıl bölümü bir açık hava müzesi, dışarıdan bakıyoruz, çok bakımlı, bugün vakit yok, yarın rahat rahat dolaşırız.
Mediterranea Restaurant’ta yemek yiyoruz. Turistik kasaba olduğundan fiyatlar daha önce bulunduğum yerlere göre bir yüzde 50 daha fazla gibi. Kaldığımız otelde de pahalı. Mesela Jaipur’da 80 rupi olan pizza burada 140. Ama Zen Hotelin bahçesi güzel. Kaldığımız odanın önündeki ağaçta asılı bir arı peteği var. El uzatımı mesafede, binlerce ufak arı yapışık durumda.
Bugün de böyle… Akşam bir restoranda bir şeyler içerken İspanyol Carlos ile karşılaşıyoruz, oturup geyik yapıyoruz, gün bitiyor…