Livingston’da yedi şelale

Sabah kahvaltı falan işlerinden sonra sıra günü bir aktivite ile değerlendirmeye geldi. Metin ile sahili takip ederek, Livingston merkezinden yaklaşık 6 kilometre uzaklıkta bulunan “Siete Altares” denilen yere yürüdük. Burası sıra sıra şelalelerin arasında doğal yüzme havuzlarının bulunduğu doğa harikası bir yer. Yol üzerinde, Quehueche nehrine varınca “Köprü Tehlikeli” tabelasını ciddiye alıp karşıya kayıkla geçtik. Belki de kayıkçı turistlerden para kazanmak için o yazıyı koydu, bilemiyoruz. Açıkcası üç kuruş bir şey verdiğimiz için pek sorun etmedik.

Şelalelerin 20 quetzales giriş ücreti var. Paraları alan, neşeli babacan dayı “ke onduras?” dedi. Daha önce de duymuştum ama tam anlamamıştım. “Ne demek istiyon?” dedim. Meğer bu Orta Amerika’da İspanyolca “n’aber, nasılsın” için “que onda?” diyorlar ya, onu şakadan böyle diyormuş. Honduras yani.. Bu arada “onda” dalga demek. Radyo, deniz dalgası gibi. Bu şelalelere giriş noktası aynı zamanda bir kafe-restoran.

Giriş parasını ödedikten sonra, dere kıyısından kaymamaya çalışarak, yukarıya doğru devam ettik. İki küçük doğal havuzu geçtikten sonra, derinliği dokuz metre olan asıl havuza vardık. En nihayetinde, yukarıdaki fotoğrafta görüldüğü üzere, bu muhteşem doğal havuzda yüzerek, bir gezginlik görevini daha yerine getirdim.

Sonra aynı yoldan geri döndük. Kaldığımız yere varınca ise otelin sahibesine “balıkları hazırla, açlıktan ölüyoruz” dedik. Ortaya da bu sefer kalamar yerine karides söyledik. Göl manzarasına karşı biraları açtık. Şişeler bitince, burada kalan “lancha” kaptanı Alex “ikinciler benden” dedi. O da turistlere çalışıyormuş, ne de olsa meslektaş sayılırız. Yemekten sonra dışarı çıkıp bir şehri dolaştık, belki de erkendi, pek hareket yoktu. Otele geri döndük. Alex bıraktığımız yerde oturuyordu. Tek fark, yanında duran yaklaşık on beş tane boş bira şişesi ve neşesi iyice yerine gelen Alex’in kahkahaları idi.